کشورهایی که در محدوده جغرافیایی آبی قرار دارند، حمل و نقل و تجارت دریایی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار می باشد و توجه به مسائل و مشکلات حمل و نقل و دریا از سال های دور در مدیریت و برنامه ریزی این کشورها از جایگاه خاصی برخوردار بوده است.
در دو سه سده اخیر، دریانوردان کشتی های تجاری و سرنشینان قایق ها که گرفتار طوفان و حوادث غیر مطرقبه می شدند، به جهت نبودن امکانات ارتباطی با ساحل و عدم امکان اعزام گروهای نجات، بسیاری در این حوادث جان خود را از دست می دادند.
در سال های ۱۸۶۷ تا ۱۹۶۱ با استقرار قایق های (Lifeboats) نجات در Cadgwith در جنوب انگلستان، عده ی زیادی از این حوادث دیدگان با کمک قایق های نجات از مهلکه جان سالم بدر بردند.
محل استقرار این قایق ها در امتداد شرقی ساحل و در چند مایلی دماغه مارمولک بوده است.
ساخت تجهیزات آسانسور خام که از مهندسی انتقال انرژی با چرخ دنده بهره می برد، با استفاده از چرخ های دو قلو به قطر ۵۲ سانتیمتر و استفاده از سیم بکسل قطر ۱۳ با سرعت ۰.۵۴m/s می توانست فاصله پر شیب و خطرناک به عمق دماغه مارمولک را که از شیب تند با زاویه ۳۸ درجه به سمت پائین را طی کند.
ساخت این تجهیزات در شرایط بسیار سخت و دشوار انجام گردید
و در ۷ جولای ۱۹۶۱ ایستگاه نجات قایق در دماغه مارمولک و آسانسور خام توسط دوک ادینبورگ که در آن زمان عضو موسسه ملی سلطنتی بود، گشایش یافت
البته سیستم آسانسور خام در سال ۱۹۹۵ باز ساری و به روز رسانی شده است.
